Haliç Tersanesi'nden Kent Laboratuvarına
Haliç Tersanesi'nden Kent Laboratuvarına
Embedded Files
Haliç Tersanesi, kullanımda olan en eski tersane olma, konum bazında tarihi yarımadaya komşu olma durumu ile tarihsel süreçte üzerinde çelişkili stratejiler denenmesine mahal vermiştir. Tersane; ulaşılabilme imkansızlığı, politika, kültürel ve ekonomik etkiler gibi birçok veri sebebiyle programatik açıdan da izole olmuş durumdadır. Dört bölge halinde kodlanan Haliç ve çevresi programatik bazda sökülürken anlamlı bir üretim ortaklaşması gözlenmiştir. Alanlar arası gerilimden beslenen ve bu gerilimi söndüren üretim eylemidir. Haliç Tersanesi’nin tarihi kimliğini oluşturan üretim olgusu için, var olan program dinamiğine eklemlenerek güçlendirme, çarpıştırma ve melezleme yöntemi öngörülmüştür. Eylemleri yönlendirmek için öngörülen araç provokasyondur. Sızıntı, provoke ve taşınan eylemlilik ihtiyacının ortaklaştığı noktada ulaşım ağının somut ve fizikalist bir öge olduğu anlaşılmaktadır. Ulaşım organı bazında provokasyon potansiyeli ve üretim sıçramalarına da izin verecek nitelikte olması ile teleferik öngörülmüştür. Ayrıca hibrit üretim durumlarının gözlenebilmesi ve taşınabilmesi için bir araç olarak kullanılacaktır. Kente atılan bu yeni program taşıyıcısı, süreç içerisinde öngörülebilen senaryo çerçevesinde [tersanenin deneysel bir üretim laboratuvarına dönüşmesi ve sosyokültürel çarpışmalar, karşılaşmalar] ile öngörülemeyen senaryolar çerçevesinde değişime sebep olacaktır. Kente atılan fizik bedenin (teleferik) beraberinde getireceği kavramsal tartışma sürecin alışılagelenin tersine [kavramsalın ardından fiziksel değil fizikselin ardından kavramsal] işlemesine sebep olmaktadır. Bu durum kendini senaryo üretimi üzerinden kurgulayabilmektedir. Haliç laboratuvarında kurgulanacak programatik deneylerin ürünleri, meydana getireceği sızıntıların olası sonuçları bahsedilen senaryolarla beslenebilmektedir. Süreç içerisinde programın kendisi deneysel olana dönüşecektir.
www.arkitera.com/proje/halic-tersanesinden-kent-laboratuvarina/
Kalıcılığın Yıkımı Üzerine:
Kalıcılığın Yıkımı Üzerine:
Esneklik ve Aidiyet
Esneklik ve Aidiyet
Çalışmada, literatürde kalıcılık üzerinden tanımlanan aidiyet olgusunun dönüşüm ve esneklik üzerinden okunmasına dair araştırma yapılmaktadır. Teorik araştırmalar üzerinden; esnekliğin, zaman, mobilite, dönüşüm ve mekanın dönüşümlere adapte olabilme hali ile paralel çalıştığı okunabilmektedir. Makaledeki esneklik bakışı da bu yörüngede bulunmaktadır. Araştırılan durum ise mekanın bireye adapte olabilme hali olan esneklik kavramının, bireyin mekana adapte olma hali olan aidiyet kavramı ile nasıl bütünleştiğidir. Dolayısıyla çalışmanın amacı; esneklik ile aidiyet kavramlarının ara kesitlerini konut uygulamaları üzerinden ifşa ederek dönüşüm ekseninde bir aidiyet okuması yapmaktır. Özne ve nesne etkileşiminden doğan aidiyet kavramına ilişkisellik olarak bakılmaktadır. Bahsedilen özne-nesne ilişkisinin kurulmasında en temel tetikleyici müdahaledir. Müdahale mekanın kişileştirilmesini ve anlam üretimini getirmektedir. Aynı zamanda müdahalenin sürekliliği mekansal dönüşümü de beraberinde getirdiğinden esneklik ile içkin olmaktadır. Bahsedilen durum İstanbul’un Cihangir semtindeki 1+1 ve 1+0 konut pratikleri üzerinden tartışılmaktadır. Seçilen konutların farklı esneklik şekillerine sahip olması tartışmanın kapsamını genişletmekle beraber zeminini sağlamlaştırmaktadır. Böylelikle teorik altyapıda bahsedilen olgular; görüşme ve gözlem metotları vasıtasıyla okunmuştur. Farklı esneklik tipolojilerindeki mekansal izler, eylemler ve söylemler ortaya çıkarılarak, statik olandan ziyade dönüşebilir ve esnek olanın aidiyet olgusunu tetiklediği ifşa edilmiştir. Aidiyet olgusu, dönüşümcü olandan, dönüştürülebilir olandan ve hatta dönüşümün kendisi tarafından beslenmektedir.
Cumhuriyetin 100. Yılında Mimarlık
Cumhuriyetin 100. Yılında Mimarlık
İdealKent'in derlemiş olduğu Cumhuriyet'in 100. Yılında Mimarlık kitabı için hazırlanmış bir yazındır.
Türkiye’de mimarlık ve yapı üretimi, Cumhuriyetin kuruluşundan bugüne, ülkenin politik, ekonomik, kültürel ve toplumsal durumunun farklı yansımaları doğrultusunda gelişmiştir. Cumhuriyetin ilk yıllarındaki mimarlık oluşumlarının, Osmanlı İmparatorluğu’nun Batılılaşma sürecine dayandığı, farklı kaynaklarda ifade edilmektedir. 100 yıl önce, Türkiye’nin, bugün benzeri yoğun geçişlerine tanık olduğumuz cinsten ekonomik, sosyal, kültürel ve mekânsal farklı bir platforma geçiş süreci yaşamaya başladığı ve bu geçişin mimarlık ortamına da doğrudan yansıdığı söylenebilir. Ancak, yüz yıllık bu yolculuğu mimarlık üzerinden okumak çetrefilli bir süreci de beraberinde getirmektedir. 1923’te Cumhuriyet kurulduğunda, yetersiz sayıda mimar ve teknik insanın ve gelişmemiş bir teknolojinin bulunduğu, savaştan çıkmış topraklarda, mimarlık ve yapı uygulamaları açısından zengin bir kültürel mirasın varlığından söz edilebilir. Bu kültürel mirasın yanında, başta başkent Ankara ve İstanbul, İzmir, Anadolu kentleri gibi pek çok farklı dinamik ve kültürel katmanı barındıran bir Türkiye makro formu da bulunmaktaydı. Bu makro formun Cumhuriyet sonrasındaki yüz yıllık değişimi, dönüşümü, gelişimi ve bu bağlamda yer alan mimarlık ortamı, farklı biçimlerde ele alınmayı, gündeme taşınmayı ve irdelenmeyi hak etmektedir. Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşundan itibaren ‘köktenci bir çağdaşlaşma projesi’ şeklinde ele alındığı söylenen kentsel gelişme ve kent planlaması ile paralel olarak da değerlendirilebilecek olan bu yüz yıllık mimarlık süreci, 1923-1950, 1950-1980, 1980-2000, ve 2000’ler sonrası şeklinde bir kronolojik yaklaşımla irdelenebilir. Bunun yanında, söz konusu dönemlerden bağımsız olarak, konut mimarlığı, kültür-mekân, halkevleri, kooperatifler, endüstriyel yapılar, etnik mimarlık, temsiliyet, kültürel miras, modern mimarlık, yarışmalar, mimarlık eğitimi, kadın mimarlar gibi farklı tematik açılımlar da, gerekli görülürse benzer kronolojik çerçeve içinde ayrı ayrı ele alınabilirler.Elinizdeki bu eser Türkiye Cumhuriyeti’nin yüz yıllık mimarlık ortamını, farklı uzmanların çalışmaları üzerinden ele alıyor. Yoğun bir emekle hazırlanan kitap Türkiye mimarlığı ile ilgili uzun soluklu koşudan mütevazi bir kesit alarak, geleceğe dair yeni soruları, hayalleri ve umutları gündeme taşımayı hedeflemektedir.
Mimarlar Neden Bachelard Okur?
Mimarlar Neden Bachelard Okur?
Dönüşümün Poetikası: Aalto Deneyselliğine Dair
"Mimarlar Neden Bachelard Okur?" kitabı için hazırlanmış bir yazındır.
“Var olmak farklılaşmaktır; fark bir anlamda, şeylerin tözel yanıdır; bir yandan en ortak, bir yandan da en farklı kılan şeydir. Birçoklarının yaptığınfd1ın aksine, farkı açıklamak adına kimlikten başlamaktan kaçınarak, her şeye bu farktan başlanmalıdır. Zira kimlik bir minimumdur ve bu nedenle oldukça nadir bir fark çeşididir. Aynı durmanın da bir tür hareket ve dairenin de bir tür elips olması gibi. İlksel bir kimlikle başlamak son derece kuşku götürür (ihtimal dâhilinde olması çok zor olan) bir tekilliğe ya da basit bir varlığın belirsiz gizemine ve daha sonra hiçbir özel neden olmaksızın onu bölmeye işaret eder” (Tarde 2012, 73)[1]Gabriel Tarde (2012)[2], bu önermesinde şeylere belirli bir kimlik atfetmeden fark olarak bakmaktan bahseder. Hardt ve Negri[3] (2005) bireylerin beraberliğini, tekillik ve çokluk üzerinden tartışmaktadır. Çokluk durumu tekillerin bir aradalığıyla oluşmaktadır. Bu sebeple çokluk, farkları göz ardı etmemekte, farkların toplanması ile oluşan bir çoğulluğu tariflemektedir. Toplum içerisindeki katmanlaşma yadsınmamakta fakat bir ayrışma tanımı ile de kodlanmamaktadır. Aynı şekilde Deleuze[4] de (2017) benzer şekilde öznelere kimlikler altında toplanmış yığınlar bütünü olarak değil, farkların çokluğu olarak bakmaktadır. Bahsedilen farklar belirli mesafeler ile bir arada bulunurlar ve mesafelerin süreleşme ile oluşup yeniden dağılması ve yeniden oluşması hali tasarıyı tetikleyenlerdendir (Bergson 2015)[5]. Çoklukların farklarının sökülerek yeniden çokluklar yaratımı, tasarının öncüllerindendir. Tasarı, özne-nesne pozisyonlarını içinde barındıran ve süreleşme hali ile dönüşümü tetikleyen ve dönüşümün tetiklediği bir olgudur.Mimarlık eksenli bakıldığında dönüşümün, avangart akımlar ile omuz omuza olduğu görülebilmektedir. Kirby’nin[6] (1989) avangart yörüngesinden bakıldığında ise estetik üzerinden bir okuma yapmak mümkündür. Kirby estetiğin anlam ile içkin olduğunu ve anlamın dönemsel ve toplumsal olarak değişime uğradığını öne öne sürer. Bu noktada amaç; dönüşen anlamlar üzerinden poetik oluşun açtığı aralıkları incelemek ve estetiği dönüşüm üzerinden tanımlamaktır.Alvar Aalto, özellikle 1950 sonrası dönemde, deneysel mimarlık ve deneyselin estetiği üzerine yoğunlaşmıştır. Üretimlerini malzeme, çokluk ve bir aradalık eksenlerinde ilerlemektedir. Dolayısıyla deney ve deneyimin biricikliği, estetiğin tartışma alanına girmektedir ve yaşam ile içkindir. Deneyin anlam bozulmalarına ve dönüşüme evrilmesi, sökme ve kesme eyleminin bir metodoloji olarak tariflenmesine sebep olmuştur. Böylelikle poetik oluş her defasında yeniden tanımlanarak, poetik oluşa dair mimari söz üretimi hedeflenmiştir.
Page updated
Google Sites
Report abuse